Tweet
Update: zaterdag 01 april - 05:20 uur
Het gaat de laatste twee jaar niet zo goed tussen Frankrijk en Marokko. De Fransen hebben strenge visa eisen ingesteld. Ze zijn bereid om de maatregel te versoepelen als Marokko eigen illegalen terugneemt. Marokko neemt ze wel terug maar alleen als bewezen is dat ze onderdanen zijn. Want de Fransen zetten ook Algerijnen en Tunesiërs uit naar Casablanca.
Marokko wordt in de Franse media geregeld bekritiseerd. Het land zou Israëlische Pegasus software hebben gebruikt om activisten, journalisten en politici in binnen- en buitenland te spioneren. Daarnaast hebben politici van Franse komaf er afgelopen januari voor gezorgd dat de EU een kritische resolutie nam over de mensenrechten in Marokko.
Twee diepgravende onderzoeken uit Amerika en een onderzoek uit Zwitserland hebben onafhankelijk van elkaar geen bewijs van spionage aangetroffen in de telefoon van de vermeende slachtoffers. De boeken werden reeds op deze site besproken: https://tinyurl.com/32n525wb Daarnaast heeft de premier van Spanje Marokko deze maand vrij gesproken van spionage in zijn land.
De reactie vanuit Marokko op de agitatie van de Fransen is net zo ongenuanceerd. In de kritiek op de Franse politiek neemt men ook de taal en de cultuur van Frankrijk mee. Franstalige Marokkanen worden bekritiseerd. Maar daar is het probleem niet. Fransen zoals Louis Pasteur (1822-1895), de uitvinder van het vaccin tegen hondsdolheid, of de schrijver Gustave Flaubert (1821-1880), de uitvinder van de moderne roman, om maar twee voorbeelden te noemen; hebben weinig met het beleid van Emmanuel Macron te maken.
Honderdduizenden Marokkanen spreken Frans. Behalve in Frankrijk wonen ze ook in België, Luxemburg, Zwitserland, Canada en Franstalig Afrika waar tientallen Marokkaanse bedrijven actief zijn. De Franstalige Marokkanen zijn cultureel, economisch en politiek veruit de best georganiseerde groep. Ze zijn goed voor 38% van alle investeringen van Marokkanen uit het buitenland.
De betrekkingen tussen beide landen zijn verslechterd toen de koning aan de Fransen vroeg om de erkenning van de Marokkaanse soevereiniteit over de Sahara. De Franse koloniale macht was verantwoordelijk voor het traceren van de grenzen in het oosten en in het zuiden van het land. Dat gebeurde na de Berlin Afrika Conference van 1884. De grenzen met Mauritanië zijn na het vertrek van Spanje in 1975 geregeld. De grenzen met Algerije nog niet.
Marokko erkent dus de koloniale oostelijke grenzen niet. Algerije, voormalig Frans departement, verdedigt juist de overgeërfde grenzen en wil daar niet over praten. De heisa om de Westelijke Sahara is de steen die het regime van dat land in de schoenen van de Marokkanen heeft gelegd om nooit meer normaal te lopen. Het is bedoeld om ze tegen te houden het dossier van de Oostelijke Sahara te openen.
De Fransen zitten tussen de twee landen in en zullen de Algerijnen niet boos maken. Of zoals voormalig Franse ambassadeur in Algiers in zijn memoires L’énigme algeriènne. Chronique d’une ambassade à Alger (2022) schreef: “Frankrijk is afhankelijk van Algerije en niet andersom. De logische consequentie is dat de stabiliteit van Algerije van groot belang is voor Frankrijk. Die stabiliteit is nauw verbonden met de continuïteit van het huidige regime.”
Naast oorzaken uit het koloniale verleden speelt zeker ook nog een rol de koers die Emmanuel Macron in zijn tweede termijn vaart. Het is voor het eerst in meer dan honderd jaar dat de zeer uitgebreide Franse diplomatieke diensten in zeer korte tijd door een president worden uitgedund. Macron moet het nu doen met een beperkt netwerk van wat Christian Chesnot en Georges Malbrunot in hun onderzoek een diplomatieke puinhoop noemen (Le déclassement français, 2022). Macron is bezig de oorlog te verliezen om belangrijk strategische invloed in de wereld. In Afrika oogst hij nederlaag na nederlaag. Zo ook in Marokko. Maar daar heeft de Franse taal weinig mee te maken.
Het gaat de laatste twee jaar niet zo goed tussen Frankrijk en Marokko. De Fransen hebben strenge visa eisen ingesteld. Ze zijn bereid om de maatregel te versoepelen als Marokko eigen illegalen terugneemt. Marokko neemt ze wel terug maar alleen als bewezen is dat ze onderdanen zijn. Want de Fransen zetten ook Algerijnen en Tunesiërs uit naar Casablanca.
Marokko wordt in de Franse media geregeld bekritiseerd. Het land zou Israëlische Pegasus software hebben gebruikt om activisten, journalisten en politici in binnen- en buitenland te spioneren. Daarnaast hebben politici van Franse komaf er afgelopen januari voor gezorgd dat de EU een kritische resolutie nam over de mensenrechten in Marokko.
Twee diepgravende onderzoeken uit Amerika en een onderzoek uit Zwitserland hebben onafhankelijk van elkaar geen bewijs van spionage aangetroffen in de telefoon van de vermeende slachtoffers. De boeken werden reeds op deze site besproken: https://tinyurl.com/32n525wb Daarnaast heeft de premier van Spanje Marokko deze maand vrij gesproken van spionage in zijn land.
De reactie vanuit Marokko op de agitatie van de Fransen is net zo ongenuanceerd. In de kritiek op de Franse politiek neemt men ook de taal en de cultuur van Frankrijk mee. Franstalige Marokkanen worden bekritiseerd. Maar daar is het probleem niet. Fransen zoals Louis Pasteur (1822-1895), de uitvinder van het vaccin tegen hondsdolheid, of de schrijver Gustave Flaubert (1821-1880), de uitvinder van de moderne roman, om maar twee voorbeelden te noemen; hebben weinig met het beleid van Emmanuel Macron te maken.
Honderdduizenden Marokkanen spreken Frans. Behalve in Frankrijk wonen ze ook in België, Luxemburg, Zwitserland, Canada en Franstalig Afrika waar tientallen Marokkaanse bedrijven actief zijn. De Franstalige Marokkanen zijn cultureel, economisch en politiek veruit de best georganiseerde groep. Ze zijn goed voor 38% van alle investeringen van Marokkanen uit het buitenland.
De betrekkingen tussen beide landen zijn verslechterd toen de koning aan de Fransen vroeg om de erkenning van de Marokkaanse soevereiniteit over de Sahara. De Franse koloniale macht was verantwoordelijk voor het traceren van de grenzen in het oosten en in het zuiden van het land. Dat gebeurde na de Berlin Afrika Conference van 1884. De grenzen met Mauritanië zijn na het vertrek van Spanje in 1975 geregeld. De grenzen met Algerije nog niet.
Marokko erkent dus de koloniale oostelijke grenzen niet. Algerije, voormalig Frans departement, verdedigt juist de overgeërfde grenzen en wil daar niet over praten. De heisa om de Westelijke Sahara is de steen die het regime van dat land in de schoenen van de Marokkanen heeft gelegd om nooit meer normaal te lopen. Het is bedoeld om ze tegen te houden het dossier van de Oostelijke Sahara te openen.
De Fransen zitten tussen de twee landen in en zullen de Algerijnen niet boos maken. Of zoals voormalig Franse ambassadeur in Algiers in zijn memoires L’énigme algeriènne. Chronique d’une ambassade à Alger (2022) schreef: “Frankrijk is afhankelijk van Algerije en niet andersom. De logische consequentie is dat de stabiliteit van Algerije van groot belang is voor Frankrijk. Die stabiliteit is nauw verbonden met de continuïteit van het huidige regime.”
Naast oorzaken uit het koloniale verleden speelt zeker ook nog een rol de koers die Emmanuel Macron in zijn tweede termijn vaart. Het is voor het eerst in meer dan honderd jaar dat de zeer uitgebreide Franse diplomatieke diensten in zeer korte tijd door een president worden uitgedund. Macron moet het nu doen met een beperkt netwerk van wat Christian Chesnot en Georges Malbrunot in hun onderzoek een diplomatieke puinhoop noemen (Le déclassement français, 2022). Macron is bezig de oorlog te verliezen om belangrijk strategische invloed in de wereld. In Afrika oogst hij nederlaag na nederlaag. Zo ook in Marokko. Maar daar heeft de Franse taal weinig mee te maken.