VN Gerechtshof: geen genocide in Gaza
Het Internationaal Gerechtshof (IGH) kreeg op 26 januari een verzoek van Zuid-Afrika om te onderzoeken of er sprake is van genocide gepleegd door Israël tijdens de oorlog tegen Hamas. Op 16 februari oordeelde het Gerechtshof dat er geen genocide is gepleegd. Wel wordt de ongekende humanitaire crisis als gevolg van de voortschrijdende oorlog met verregaande regionale gevolgen genoemd. Israël wordt geroepen zich te houden aan het internationaal humanitair en oorlogsrecht.
De uitspraak van het Gerechtshof laat ruimte voor interpretatie. Hamas is op 07 oktober 2023 de oorlog begonnen. Maar het is een organisatie en geen lidstaat van de Verenigde Naties. Israël vecht dus niet tegen een ander land maar tegen een organisatie verscholen in tunnels. Israël vecht ook niet tegen de Palestijnen. Er wonen ruim 1,6 miljoen Palestijnen binnen de grenzen van Israël. Dat is 20% van de Joodse bevolking. Ze peinzen er niet over om boven de tunnels van Hamas te gaan wonen. Hamas heeft de eigen bevolking bewust bij de oorlog betrokken. Als er sprake is van genocide, wie is de verantwoordelijke, Israël of Hamas?
Hamas is een tak van de in 1928 opgerichte Egyptische Moslim Broederschap, één van de meest actieve groepen in de moslim wereld. De groep heeft sinds 1948 alle oorlogen tegen Israël verloren. Maar het vecht niet om verloren land terug te krijgen. Het vecht om de Joden uit het Midden Oosten te verjagen ondanks het feit dat de Koran de Joden erkent als een apart volk.
Hamas wiens leiders een weelderig leven leiden in de Golfstaten en Al Jazeera ter beschikking hebben, verkeert net als vele takken van de Moslim Broederschap, ook in Marokko, in crisis. Een crisis die volgens voormalige leden in een nieuwe publicatie hebben beschreven onder de titel “Broken Bonds: The Existential Crisis of Egypt's Muslim Brotherhood” (2023).
De crisis van de Moslim Broederschap speelt op verschillende niveaus waarvan de twee belangrijkste zijn identiteit en legitimiteit. Het overmatig gebruik van geweld om politieke doelen te bereiken komt uit het vacuum in de leiderschap. Er is geen centrale autoriteit meer om de groep aan te sturen. De moederorganisatie valt uiteen in gewapende bendes die geen contact meer hebben met de werkelijkheid. Hun enige doel lijkt dood en verderf zaaien. De tragedie van de Palestijnen is dat ze een goede zaak hebben maar ook een slecht leiderschap.
Als laatste valt het internationale activisme van Zuid-Afrika op dat als enig land in de wereld Israël op 26 januari heeft aangeklaagd. Een week daarna heeft het land Staffan di Mistura, de VN afgezant voor de Westelijke Sahara, uitgenodigd voor overleg. Zuid-Afrika is geen partij van het conflict maar steunt openlijk Polisario tegen Marokko.
President Cyril Ramaphosa (ANC) vat op 15 februari op een persbijeenkomst van Cape Town Press Club het internationale activisme van zijn land samen op als volgt: “Wij gebruiken nog steeds onze grote mond om volkeren te helpen tegen discriminatie en onderdrukking.” Maar de grote mond van het ANC is niet meer wat het geweest is. Meer dan 25 jaar onder het ANC heeft Zuid- Afrika volgens kenners een bedenkelijk economisch, sociaal en politiek niveau bereikt vergelijkbaar met dat van Zuid-Soedan. Ook in internationale zaken, wie een grote mond heeft wordt niet altijd serieus genomen. De uitspraak van het Gerechtshof inzake genocide in Israël is daar een voorbeeld van.
Afbeelding: Leden van het Internationaal Gerechtshof (IGH) tijdens een stemming niet gelateerd aan de zaak hierboven beschreven. Foto: Amanda Voisard / Verenigde Naties.