Tweet
Eerder verscheen op deze website een bericht over hoe extreem links in Marokko steeds radicaler wordt als gevolg van het uitblijven van ingrijpende veranderingen tien jaar na de demonstraties van de Februari beweging in 2011: https://tinyurl.com/2p86a585
Deze week is het verborgen leven van Mehdi Ben Barka (1920-1965) in de nationale en internationale media besproken. Voor het eerst ontdekt Marokko een ander gezicht van de icoon van links dankzij openbaar gemaakte archieven van de geheime dienst van voormalig Tsjechoslovakije. De man reisde met een Algerijns paspoort, was een gewapende opstand aan het voorbereiden en was op loondienst van Oost-Europese geheime diensten. Zijn mysterieuze verdwijning in 1965 krijgt nog meer betekenis omdat er nu waarschijnlijk meer kandidaten zijn die hem graag zien verdwijnen wegens zijn duistere rol in de internationale politiek. The Guardian scheef op 26 december 2021 over de onthullingen: https://tinyurl.com/2p97wm8n
De nieuwe feiten hebben gevolgen op de geschiedschrijving in Marokko van voor en na de onafhankelijkheid in 1956. Ben Barka stond in contact met verschillende politieke actoren die het gezicht van Marokko zoals wij nu kennen mede hebben bepaald: de monarchie, het ALN bevrijdingsleger in Noord- en Zuid-Marokko tussen 1953 en 1960 en de Istiqlal partij. Het laatste artikel hierover dateert uit 2015 en is het resultaat van een hernieuwde interesse in links politiek activisme naar aanleiding van het ontstaan van de Februari beweging in 2011: https://tinyurl.com/2p9a3tx9
Met hernieuwde interesse in politiek activisme wordt bedoeld een poging om de politieke geschiedenis van het land te herschrijven vanuit het perspectief van links door de linkse bijdrage aan de lange en soms gewelddadige politieke geschiedenis van het land centraal te stellen. Voorbeeld van zo'n poging is het artikel “The Moroccan Non-Exception. A Party, an Army and A Palace” van een academica / activiste hier aan het woord tijdens een interview op de podcast “Voices from The Middel East and North Africa” uit 02 juli 2021: https://tinyurl.com/36p48nhr
Het eerste obstakel dat links na 1956 moest overwinnen was de monarchie. Dat werd ouderwets bevonden en moest in een republiek veranderen. Ben Barka maakte daar geen geheim van. En naar nu blijkt uit de archieven van voormalig Tsjechoslovakije: het moet weg, desnoods met geweld. Pogingen zijn reeds in de jaren 1960 en 1970 gedaan maar zijn mislukt. Toch wil dat niet zeggen dat interesse in revolutionair geweld is verdwenen. Deze post van een Februari-beweging activist uit 09 december 2021 is hier een voorbeeld van: https://tinyurl.com/yckktdpe
Een van de kenmerken van deze linkse clubs is dat ze vrijwel altijd namens het volk praten zonder daar ooit een mandaat voor te hebben gekregen. Electoraal gezien stellen ze niets voor. Maar hun aanwezigheid op social media is oorverdovend. Je zou bijna denken dat in elke hoek van de straat in Marokko een soldaat staat met een geweer die mensen wegvoert naar geheime kerkers. Dat is het beeld van Marokko dat sommige Westerse media graag afschilderen.
Pogingen in contact te komen met de twee auteurs hierboven geciteerd leiden tot niets. Kritiek op het monopoliseren van de waarheid wordt niet op prijs gestel. Andere meningen zijn niet toegestaan. Wat dat betreft is er niets veranderd in de lange geschiedenis van autoritair links in Marokko.
Deze week is het verborgen leven van Mehdi Ben Barka (1920-1965) in de nationale en internationale media besproken. Voor het eerst ontdekt Marokko een ander gezicht van de icoon van links dankzij openbaar gemaakte archieven van de geheime dienst van voormalig Tsjechoslovakije. De man reisde met een Algerijns paspoort, was een gewapende opstand aan het voorbereiden en was op loondienst van Oost-Europese geheime diensten. Zijn mysterieuze verdwijning in 1965 krijgt nog meer betekenis omdat er nu waarschijnlijk meer kandidaten zijn die hem graag zien verdwijnen wegens zijn duistere rol in de internationale politiek. The Guardian scheef op 26 december 2021 over de onthullingen: https://tinyurl.com/2p97wm8n
De nieuwe feiten hebben gevolgen op de geschiedschrijving in Marokko van voor en na de onafhankelijkheid in 1956. Ben Barka stond in contact met verschillende politieke actoren die het gezicht van Marokko zoals wij nu kennen mede hebben bepaald: de monarchie, het ALN bevrijdingsleger in Noord- en Zuid-Marokko tussen 1953 en 1960 en de Istiqlal partij. Het laatste artikel hierover dateert uit 2015 en is het resultaat van een hernieuwde interesse in links politiek activisme naar aanleiding van het ontstaan van de Februari beweging in 2011: https://tinyurl.com/2p9a3tx9
Met hernieuwde interesse in politiek activisme wordt bedoeld een poging om de politieke geschiedenis van het land te herschrijven vanuit het perspectief van links door de linkse bijdrage aan de lange en soms gewelddadige politieke geschiedenis van het land centraal te stellen. Voorbeeld van zo'n poging is het artikel “The Moroccan Non-Exception. A Party, an Army and A Palace” van een academica / activiste hier aan het woord tijdens een interview op de podcast “Voices from The Middel East and North Africa” uit 02 juli 2021: https://tinyurl.com/36p48nhr
Het eerste obstakel dat links na 1956 moest overwinnen was de monarchie. Dat werd ouderwets bevonden en moest in een republiek veranderen. Ben Barka maakte daar geen geheim van. En naar nu blijkt uit de archieven van voormalig Tsjechoslovakije: het moet weg, desnoods met geweld. Pogingen zijn reeds in de jaren 1960 en 1970 gedaan maar zijn mislukt. Toch wil dat niet zeggen dat interesse in revolutionair geweld is verdwenen. Deze post van een Februari-beweging activist uit 09 december 2021 is hier een voorbeeld van: https://tinyurl.com/yckktdpe
Een van de kenmerken van deze linkse clubs is dat ze vrijwel altijd namens het volk praten zonder daar ooit een mandaat voor te hebben gekregen. Electoraal gezien stellen ze niets voor. Maar hun aanwezigheid op social media is oorverdovend. Je zou bijna denken dat in elke hoek van de straat in Marokko een soldaat staat met een geweer die mensen wegvoert naar geheime kerkers. Dat is het beeld van Marokko dat sommige Westerse media graag afschilderen.
Pogingen in contact te komen met de twee auteurs hierboven geciteerd leiden tot niets. Kritiek op het monopoliseren van de waarheid wordt niet op prijs gestel. Andere meningen zijn niet toegestaan. Wat dat betreft is er niets veranderd in de lange geschiedenis van autoritair links in Marokko.