Tweet
Het bezoek van de Israëlische Minister van defensie aan Marokko ging deze week gepaard met een bezoek van Duitse diplomaten en veiligheidsadviseurs aan Melilla. De Duitsers willen met eigen ogen zien hoe effectief de illegale migratie vanuit Marokko wordt gemonitord. Naast de lokale illegalen zijn er nog duizenden anderen uit allerlei landen die elke dag een poging wagen om de EU binnen te komen : https://tinyurl.com/2p8cxeuu
Maar er is meer aan de hand. De Duitsers doen iets wat niet helemaal als diplomatiek kan worden omschreven. Duitsland was het enige land binnen de EU die eind 2020 de Amerikaanse erkenning van de Sahara heeft bekritiseerd. Duitsland is ook een land waar Marokkaanse opposanten tot geweld tegen Marokko kunnen oproepen zonder gevolgen. Dat valt volgens de Duitsers onder de vrijheid van meningsuiting. Het is tenslotte ook in Duitsland waar eerder dit jaar een rapport verschenen met aanbevelingen om de ontwikkeling van Marokko te temperen met als doel de machtsverhoudingen in Noord Afrika niet te verstoren. De buurlanden kunnen de economische vooruitgang niet meer bijbenen.
Wat de Duitsers nu doen is niet anders dan wat ze meer dan honderd jaar geleden deden onder keizer Wilhelm II. Na de Berlin Afrika Conference van 1882 werd Marokko in delen gehakt : het noorden en het zuiden voor Spanje en het midden voor Frankrijk. De Duitsers waren ook geïnteresseerd maar werden buiten spel gezet. Om Spanje en Frankrijk te dwarsbomen bezocht de Duitse keizer Tanger. Hij liet in 1911 zijn marine Agadir bombarderen en gaf zijn steun aan de “Rif Republic” in het noorden : https://tinyurl.com/2p9djxrx
Honderd jaar later geven de Duitsers de indruk dat ze nog steeds in de roerige tijd van keizer Wilhelm II leven. Ze spelen voor politieagent van de wereld maar kunnen het niet waar maken. Want als ze goede bedoelingen hebben waarom zijn ze voor de onafhankelijkheid van de bewoners van de Sahara in Zuid-Marokko maar niet voor de onafhankelijkheid van de Catalanen in Spanje? En waarom erkennen ze Spaans kolonialisme in Ceuta en Melilla, twee bezette Marokkaanse rotsen op het Afrikaanse continent?
De Duitse politiek inzake Marokko is oud en schadelijke. En het ziet ernaar uit dat het niet snel gaat veranderen. Om tegenwicht te bieden zal Marokko sterke banden moeten aanhalen met betrouwbare bondgenoten zonder koloniaal verleden in Noord Afrika, dat wil zeggen bondgenoten buiten de EU.
Maar er is meer aan de hand. De Duitsers doen iets wat niet helemaal als diplomatiek kan worden omschreven. Duitsland was het enige land binnen de EU die eind 2020 de Amerikaanse erkenning van de Sahara heeft bekritiseerd. Duitsland is ook een land waar Marokkaanse opposanten tot geweld tegen Marokko kunnen oproepen zonder gevolgen. Dat valt volgens de Duitsers onder de vrijheid van meningsuiting. Het is tenslotte ook in Duitsland waar eerder dit jaar een rapport verschenen met aanbevelingen om de ontwikkeling van Marokko te temperen met als doel de machtsverhoudingen in Noord Afrika niet te verstoren. De buurlanden kunnen de economische vooruitgang niet meer bijbenen.
Wat de Duitsers nu doen is niet anders dan wat ze meer dan honderd jaar geleden deden onder keizer Wilhelm II. Na de Berlin Afrika Conference van 1882 werd Marokko in delen gehakt : het noorden en het zuiden voor Spanje en het midden voor Frankrijk. De Duitsers waren ook geïnteresseerd maar werden buiten spel gezet. Om Spanje en Frankrijk te dwarsbomen bezocht de Duitse keizer Tanger. Hij liet in 1911 zijn marine Agadir bombarderen en gaf zijn steun aan de “Rif Republic” in het noorden : https://tinyurl.com/2p9djxrx
Honderd jaar later geven de Duitsers de indruk dat ze nog steeds in de roerige tijd van keizer Wilhelm II leven. Ze spelen voor politieagent van de wereld maar kunnen het niet waar maken. Want als ze goede bedoelingen hebben waarom zijn ze voor de onafhankelijkheid van de bewoners van de Sahara in Zuid-Marokko maar niet voor de onafhankelijkheid van de Catalanen in Spanje? En waarom erkennen ze Spaans kolonialisme in Ceuta en Melilla, twee bezette Marokkaanse rotsen op het Afrikaanse continent?
De Duitse politiek inzake Marokko is oud en schadelijke. En het ziet ernaar uit dat het niet snel gaat veranderen. Om tegenwicht te bieden zal Marokko sterke banden moeten aanhalen met betrouwbare bondgenoten zonder koloniaal verleden in Noord Afrika, dat wil zeggen bondgenoten buiten de EU.