Tweet
Update: 06 juli - 23:30 uur
Voor het eerst sinds zijn troonsbestijging in 1999 heeft de koning van Marokko geen felicitaties gestuurd naar buurland Algerije ter gelegenheid van de onafhankelijkheidsdag. Het laatste contact met dat land was in 2021 toen hij een onbeantwoorde brief stuurde aan de president: https://bit.ly/3nKvfk0
Update: 05 juli - 23:00 uur
Algerije viert op 05 juli 2022 de 60ste onafhankelijkheidsdag. Dertig miljoen euro zijn uitgetrokken om een grote militaire parade te organiseren. Het land telt 46 miljoen inwoners met elk jaar een half miljoen nieuwe geborenen. 54% van de bevolking is jonger dan 30 jaar. Maar het wordt door bejaarde militairen geregeerd. De drie figuren van het regime naderen het einde van hun leven. President Tebboune en generaal Chengriha zijn bijna 80 jaar oud. En Salah Goujil, de voorzitter van de Senaat en de man die de overgangsperiode op zich moet nemen als president Tebboune verdwijnt, is 91 jaar oud.
Het militaire regime baseert de eigen legitimiteit op een verzonnen geschiedenis van antikoloniaal retoriek. De oude mannen aan de macht lijken niet te beseffen dat de wereld is veranderd sinds hun jeugd in de jaren 1950. Het land worstelt vandaag met de ergste sociale, economische en politieke crisis in jaren. De Hirak is weer actief na meer dan twee jaar onderbreking door corona. Video van een demonstratie van vorige week in Frankrijk waar mensen de vrijlating van politieke gevangen eisen en een door het volk gekozen regering: https://bit.ly/3P69ZAV
Maar het publieke optreden van het militaire regime lijkt zich te beperken tot twee onderwerpen: de haat tegen de voormalige kolonisator Frankrijk en ruzie zoeken met Marokko. We laten de betrekkingen met Frankrijk voor wat ze zijn en concentreren ons op de reacties t.o.v. Marokko. Want de tegenstrijdige reacties van het regime zijn al lang niet meer te volgen. Niet politicologie maar psychoanalyse is nodig om te die begrijpen. Het regime weigert te erkennen dat de Franse kolonisatie Marokkaanse regio's heeft geamputeerd en aan Algerije toegevoegd om een nieuw land te creëren. Algerije ging in 1830 direct van de Turkse naar Franse kolonisatie over. Zelfs de naam van het land is te danken aan de Fransen. Het was generaal Schneider, minister van Oorlog, die op 14 oktober 1839 besloot de naam Algerije te gebruiken in plaats van "Territoires français en Afrique du Nord". Een naam gebaseerd op “Gezayir”, reeds in gebruik onder de Ottomaanse overheersers.
Het regime weigert verder toe te geven dat Marokko begin jaren 1960 heeft gevraagd de door Frankrijk geamputeerde regio's in het oosten en zuidoosten terug te geven. Dit zijn Touat, Saoura, Tidikelt, Gourara en Tindouf. Hoewel de tijdelijke Algerijnse regering van 1958 heeft beloofd onderhandelingen te beginnen zodra de Fransen weg zijn, is dat nooit gebeurd. Sterker, de houding jegens Marokko werd vanaf 1962 negatiever.
De oorzaken van de ergernissen van het regime t.o.v. Marokko liggen dus in de koloniale geschiedenis. Daar komt nog bij de door Marokko recent terugvonden soevereiniteit over de Sahara. Het regime kijkt machteloos toe hoe Marokko de maritieme grenzen met de Canarische Eilanden traceert na de erkenning in maart 2022 door Spanje van de Marokkaanse Sahara. Marokko heeft nu een immense opening op de Atlantische Oceaan beginnend in Tanger in het noorden en eindigend aan de grens met Mauritanië in het zuiden.
De Sahara is de reden waarom Algerije sinds 1976 een actief anti-Marokkaans beleid voert dat de regionale stabiliteit in gevaar brengt en elke visie op de ontwikkeling van de "grote Maghreb" blokkeert. Het land voert een verloren strijd om de Sahara met de steun van de laatste 24 landen die de "SADR" (Saharawi Arabische Democratische Republiek) erkennen. 24 van de 193 VN-lidstaten wil zeggen dat 88% de republiek niet erkent.
Voor het eerst sinds zijn troonsbestijging in 1999 heeft de koning van Marokko geen felicitaties gestuurd naar buurland Algerije ter gelegenheid van de onafhankelijkheidsdag. Het laatste contact met dat land was in 2021 toen hij een onbeantwoorde brief stuurde aan de president: https://bit.ly/3nKvfk0
Update: 05 juli - 23:00 uur
Algerije viert op 05 juli 2022 de 60ste onafhankelijkheidsdag. Dertig miljoen euro zijn uitgetrokken om een grote militaire parade te organiseren. Het land telt 46 miljoen inwoners met elk jaar een half miljoen nieuwe geborenen. 54% van de bevolking is jonger dan 30 jaar. Maar het wordt door bejaarde militairen geregeerd. De drie figuren van het regime naderen het einde van hun leven. President Tebboune en generaal Chengriha zijn bijna 80 jaar oud. En Salah Goujil, de voorzitter van de Senaat en de man die de overgangsperiode op zich moet nemen als president Tebboune verdwijnt, is 91 jaar oud.
Het militaire regime baseert de eigen legitimiteit op een verzonnen geschiedenis van antikoloniaal retoriek. De oude mannen aan de macht lijken niet te beseffen dat de wereld is veranderd sinds hun jeugd in de jaren 1950. Het land worstelt vandaag met de ergste sociale, economische en politieke crisis in jaren. De Hirak is weer actief na meer dan twee jaar onderbreking door corona. Video van een demonstratie van vorige week in Frankrijk waar mensen de vrijlating van politieke gevangen eisen en een door het volk gekozen regering: https://bit.ly/3P69ZAV
Maar het publieke optreden van het militaire regime lijkt zich te beperken tot twee onderwerpen: de haat tegen de voormalige kolonisator Frankrijk en ruzie zoeken met Marokko. We laten de betrekkingen met Frankrijk voor wat ze zijn en concentreren ons op de reacties t.o.v. Marokko. Want de tegenstrijdige reacties van het regime zijn al lang niet meer te volgen. Niet politicologie maar psychoanalyse is nodig om te die begrijpen. Het regime weigert te erkennen dat de Franse kolonisatie Marokkaanse regio's heeft geamputeerd en aan Algerije toegevoegd om een nieuw land te creëren. Algerije ging in 1830 direct van de Turkse naar Franse kolonisatie over. Zelfs de naam van het land is te danken aan de Fransen. Het was generaal Schneider, minister van Oorlog, die op 14 oktober 1839 besloot de naam Algerije te gebruiken in plaats van "Territoires français en Afrique du Nord". Een naam gebaseerd op “Gezayir”, reeds in gebruik onder de Ottomaanse overheersers.
Het regime weigert verder toe te geven dat Marokko begin jaren 1960 heeft gevraagd de door Frankrijk geamputeerde regio's in het oosten en zuidoosten terug te geven. Dit zijn Touat, Saoura, Tidikelt, Gourara en Tindouf. Hoewel de tijdelijke Algerijnse regering van 1958 heeft beloofd onderhandelingen te beginnen zodra de Fransen weg zijn, is dat nooit gebeurd. Sterker, de houding jegens Marokko werd vanaf 1962 negatiever.
De oorzaken van de ergernissen van het regime t.o.v. Marokko liggen dus in de koloniale geschiedenis. Daar komt nog bij de door Marokko recent terugvonden soevereiniteit over de Sahara. Het regime kijkt machteloos toe hoe Marokko de maritieme grenzen met de Canarische Eilanden traceert na de erkenning in maart 2022 door Spanje van de Marokkaanse Sahara. Marokko heeft nu een immense opening op de Atlantische Oceaan beginnend in Tanger in het noorden en eindigend aan de grens met Mauritanië in het zuiden.
De Sahara is de reden waarom Algerije sinds 1976 een actief anti-Marokkaans beleid voert dat de regionale stabiliteit in gevaar brengt en elke visie op de ontwikkeling van de "grote Maghreb" blokkeert. Het land voert een verloren strijd om de Sahara met de steun van de laatste 24 landen die de "SADR" (Saharawi Arabische Democratische Republiek) erkennen. 24 van de 193 VN-lidstaten wil zeggen dat 88% de republiek niet erkent.